De normen voor de bouw van windturbines zijn volledig achterhaald en gebaseerd op rekenmodellen uit de vorige eeuw. Op dat moment was er overigens nog geen sprake van megawindturbines van 230m hoogte.
De normen kregen vorm in 2012. Volgens de Europese richtlijnen moeten de normen echter gevalideerd worden door een plan-MER (Milieu Effecten Rapport), wat niet het geval was.
De Vlaamse Overheid heeft dan een validatiedecreet opgemaakt in 2020, zodat men nog 3 jaar verder kon werken met de normen van 2012, terwijl er eindelijk werk werd gemaakt van de plan-MER.
In 2023 werd, na een openbaar onderzoek (waarbij quasi alle bezorgdheden van burgers als irrelevant werden geklasseerd), de “nieuwe” wetgeving -die de oude is, maar in een nieuw kleedje- ingevoerd.
Zo is het bijvoorbeeld nog steeds ‘niet nodig’ om voor de vergunning van een enkele windmolen in een industriegebied een MER te voorzien. Verder werd er geen afstandsnorm ingevoerd ten opzichte van nabijgelegen woonwijken. En deze wetgeving houdt geen rekening met de hinder die ontstaat door infrasone geluiden, enkel de ‘hoorbare’ trillingen zijn genormeerd (zie uitleg in het topic geluidshinder). Recent onderzoek hieromtrent wordt dus volledig genegeerd.
Reden genoeg om deze regelgeving meteen aan te vechten: er loopt een procedure tot nietigverklaring waarvoor de Raad van State op dit moment nog geen uitspraak gedaan heeft.
Wordt dus vervolgd!